سیستم جابجایی نیرو دو دیفرانسیل موقت انتخابی (4WD) صرفا در شاسی بلندهای حقیقی وواقعی (SUV) مطلوب برای آفرود و حمل توشه هنگفت در گذر از بیراههها استعمال میگردد.
این دست خودروها با بضاعت و توانهای تاکتیکی خویش، کلاسهای مختلفی از شاسی بلندها و وانتهای خرد یا این که بلندمرتبه، کامیونهای خاص و خودروهای نظامی را تشکیل می دهند. سیستم 4WD این خودروها را توانمند میسازد تا به طور به طور همزمان تحت عنوان یک خودرو داخلشهری و برونشهری به عمل گرفته شوند. با از شغل پرتاب کردن پایه جلو، این خودروها به طور استاندارد با مبنا عقب در مسیرهای آسفالت با گازهای بالا دست می یابند.
یک کراس اوور هیچ وقت نمیتواند همچون یک شاسی بلند حقیقی وواقعی بیراههنوردی نماید.
با امکان گزینش دنده مدل البته در شرایط 4WD، این خودروها گشتاور تولیدی پیشرانه را از روش ضرایب استاندارد گیربکس مهم، به هر چهار چرخ می رسانند. این شرایط برای عبور از مسیرهای برفی، گل و لای و نادر اصطکاک به کارگیری میگردد که درین خودروها با شرایط 4H (4 High/چهار چرخ مدل) به اکران درمیآید. در شکل نیاز به عبور از مسیرهای سخت سنگلاخ، صخرهای یا این که حالت حمل توشه هنگفت در مسیرهای نامناسب، این خودروها می توانند به امداد ضریب هنگفت خیس گیربکس کمکی خویش (معمولا درحدود 2.5 به 1)، شرایط دو دیفرانسیل هنگفت را برگزینند که با موقعیت 4L (4 Low/چهار چرخ هنگفت ) اکران داده میشود.
کراس اوورها البته فاقد ضریب هنگفت گیربکس امداد میباشند و صرفا با ضریب اثبات یک به یک، گشتاور تولیدی پیشرانه را از روش گیربکس استاندارد دربین دو اساس جلو و عقب تقسیم مینمایند. در فیض کاربرد این سیستم در واقعیت به خواسته برقراری پایداری و کشش بیشتر در مسیرهای آسفالت بارانی، برفی و لغزنده و در فیض ارتقاء ایمنی بیشتر خودرو میباشد و عموما مقصود خودروسازها از ساخت این دست خودروها اصلا به کارگیری به طور آفرود در مسیرهای بیراهه وجود ندارد.