خودروهای توربوشارژ اول از ایرادات دوام موتور سختی می بردند.
شایان بیان میباشد، قطعاتیکه بیشترین زخم را می دیدند، سوپاپ های خروجی و همینطور نشیمنگاه های آن ها(Seat) بودند، این قطعات به جهت دمای بالای ناشی از جریان گازهای خروجی، در گیر سوختگی و باخت(سوراخ خوردگی) زودرس می شدند.
یکی مسائلی که موجب ارتقا دما و تشدید بلاها نسبت به موتورهای غیرتوربو میگردد این میباشد که بواسطه وجود پره های توربین در مسیر گازهای خروجی، حرارت در اجزای مرتبط به شدت ارتقا مییابد. تغییر تحول و بسط مواد عنصرها بکار رفته در ساخت سوپاپ ها و محل های نشیمن گاه آنان و همینطور بکار بردن سدیم به دلیل خنک کاری سوپاپ ها و قطعات مربوطه تا حد متعددی این ضعف خاص درین موتورها را کاهش داده میباشد.
دوام قطعات مرتبط با توربوشارژر خصوصا شفت مابین توربین و کمپرسور نیز به جهت ضعف در سیستم روغن کاری و خلا روغن سازگار با سیستم توربوشارژر بسیار پائین بود و موجب میگردید تا این قطعات خیلی زود جراحت ببینند. روغنهای مو جود در آن فرصت منجر میگردید تا رسوبات کربنی مشقت بار (به اسم کک) در یاتاقانهای مبنا توربین تشکیل شوند. کارایی ضعیف به جهت این خلل سبب به نیاز به حذف و تعمیر مکرر توربو می گیردید